மறுவாழ்வும் மறுமணமும்......

நேற்றைய ஃப்ரூட்சாலட் பதிவில் விருந்தாவனத்தில் கணவனை இழந்த பெண்களை கொண்டு விட்டுச் செல்வது பற்றி எழுதி இருந்தேன். பொதுவாகவே வங்க மாநிலத்தினைச் சேர்ந்த பலர் இப்படி விட்டுச் செல்வதை பல வருடங்களாக செய்கிறார்கள். அதை தடுத்து நிறுத்தவும் யாரும் முன்வருவதில்லை.  பணம் படைத்த சிலர் அங்கே இருக்கும் விதவைகள் ஆஸ்ரமத்தில் விட்டு மாதக் கட்டணத்தினையோ, மொத்தமாக ஒரு தொகையையோ கட்டி விட்டுச் செல்வார்கள்.

பணம் இல்லாதவர்கள், அதாவது கணவன் மனைவிக்கென்று சொத்து/பணம் எதுவும் விட்டுச் செல்லாத நிலையில் நிராதரவாக விருந்தாவனில் விட்டுச் செல்லும் உறவினர்கள் உண்டு. இப்படிப் பட்டவர்கள் விருந்தாவனிலோ அல்லது அதை அடுத்த கோவர்த்தனிலோ தினசரி வாழ்க்கையை மற்றவர்களின் ஆதரவில் – அதாவது அங்கு வரும் சுற்றுலா பயணிகளின் ஆதரவில் தனது வாழ்நாளை கடத்த வேண்டியிருக்கிறது.

இங்கே இப்படி இருக்க, இன்னொரு வட இந்திய மாநிலமான ஹரியானாவில் கொஞ்சம் வித்தியாசமாக இருக்கிறார்கள். நமது தமிழக மக்கள் இப்படிப் பட்ட விஷயங்களை கேட்டிருக்க முடியாது என நினைக்கிறேன். ஒரு உதாரணத்தோடு ஆரம்பிக்கிறேன்.

ஹரியானாவின் ஒரு கிராமம். அங்கே ஒரு பெரிய குடும்பம். மொத்தம் ஆறு ஆண்கள் 2 பெண்கள் உள்ள வீட்டில் கடைசி ஆண்மகனுக்கு திருமணம் செய்து வைத்தார்கள். வீட்டில் உள்ள அத்தனை பேருக்கும் ஏற்கனவே திருமணம் ஆகிவிட்டது. பொதுவாகவே வட மாநிலங்களில் 18 வயதுக்குள் ஆண்களுக்கும், 16-17 வயதுக்குள் பெண்களுக்கும் திருமணம் நடத்தி விடுவார்கள்.  நமது ஊர் மாதிரி 25-30 வயது வரை திருமணங்கள் நடத்தாமல் இருப்பதில்லை. முதிர்கன்னிகள் இங்கே இருப்பதில்லை....

திருமணம் முடிந்து ஒரு வருடமும் சில மாதங்களும் ஆன நிலையில் அந்த இளைஞர் ஒரு விபத்தில் இறந்து விடுகிறார். அவரை மணம் புரிந்த பெண் வயிற்றில் நான்கு மாதக் கர்ப்பம். இந்த நிலையில் என்ன செய்வார்கள் பொதுவாக? அந்தப் பெண் தனது பெற்றோர்களின் வீட்டிற்குச் செல்வார் அல்லது வங்காளப் பெண்மணியாக இருந்தால் நிராதரவாக விருந்தாவனில் விட்டுச் சென்றிருக்கலாம்.

மேலே சொன்னபடி இந்த பெண் இருப்பது ஹரியானாவின் ஒரு கிராமத்தில். பொதுவாகவே இப்படி ஏதாவது அசம்பாவிதம் நடக்கும்போது அப்பெண்மணியை அக்குடும்பத்திலே இருக்கும் மற்ற ஆண்கள் – அதாவது இறந்து போன அவளது கணவனின் அண்ணன் தம்பிகளில் யாராவது திருமணம் புரிந்து கொள்வார்கள், அவர்களுக்கு திருமணம் ஆகாத பட்சத்தில்! [அ] திருமணம் ஆனபின் மனைவியை இழந்தவராக இருந்தால் – இதற்கு வளையல் சூட்டுவது எனப் பெயரும் உண்டு.

 பட உதவி: கூகிள்....

மேலே சொன்ன பெண் மணம் புரிந்ததோ வீட்டின் கடைசி மகனை. அதனால் வீட்டிலுள்ள பெரியவர்கள் எல்லோரும் சேர்ந்து முடிவெடுக்க வேண்டிய கட்டாயம். வீட்டின் மூத்த மகன் திருமணம் முடித்து அவரது மனைவி இறந்திருக்க, அவர் இந்தப் பெண்ணைத் திருமணம் செய்து கொள்ள அவருக்கு மனசில்லை – ஏனெனில் பெண்ணுக்கும் அவருக்கும் கிட்டத்தட்ட பதினெட்டு வயது வித்தியாசம். அதனால் எல்லோரும் சேர்ந்து எடுத்த முடிவு தமிழகத்திலே வசித்துக் கொண்டிருக்கும் பலர் கேள்விப்பட்டிராத முடிவு!........

நான்கு மாத கருவினைச் சுமந்து கொண்டிருக்கும் அப்பெண் தனது குழந்தையை பெறும் வரை காத்திருக்க வேண்டும். குழந்தை பிறந்த பிறகு அப்பெண்ணை வீட்டின் மூத்த மகனின் மகன், பதினெட்டு வயது நிரம்பிய இளைஞனோடு திருமணம் செய்து வைப்பது – அதாவது அந்த இளைஞர் திருமணம் செய்து கொள்ளப் போவது தனது சித்தியை..... 

வீட்டிற்கு வந்த பெண் தனது கணவனை இழந்தாலும் தங்களது வீட்டினை விட்டு வெளியே போய் உணவுக்கு கஷ்டப்படுவது இவர்கள் குடும்பத்திற்கு அவமானம் என்று கருதுகிறார்கள் இவர்கள்.   அதனால் தான் இந்த மாதிரி முடிவு. ஹரியானாவில் மிகவும் பிரபலமான காப் [KHAP] பஞ்சாயத்துகளும் இந்த மாதிரி திருமணங்களை ஆதரிக்கின்றன.

இங்கே சில விநோதமான பழக்கவழக்கங்களும் உண்டு – ஆணும் பெண்ணும் ஒரே ஊரைச் சேர்ந்தவர்களாக இருந்தால் – அவர்கள் அண்ணன் தங்கை முறை – அதனால் திருமணம் செய்து வைப்பதில்லை! மாமன் மகளும், அத்தை மகளும் தங்கை முறை....  அவர்களுடனும் திருமணம் செய்துகொள்வதில்லை! – நமது ஊரில் அத்தை மகள், மாமன் மகள் என்றால் திருமணம் செய்து கொள்ள சண்டையே நடக்கிறது! இங்கே நேரெதிர்! அம்மா வழிச் சொந்தமோ, அப்பாவழிச் சொந்தமோ, திருமணம் செய்து கொள்வதில்லை.

மேலும், அம்மா வேறு கிராமம், அப்பா வேறு கிராமம். திருமணம் ஆன பின் அம்மாவும் அப்பாவின் கிராமத்திற்கு வந்து விடுகிறார். இவர்களுக்குக் குழந்தை பிறந்து அக்குழந்தை வளர்ந்து திருமணத்திற்குத் தயாராகும் காலத்தில், தனது கிராமத்திலிருக்கும் பெண்கள் மட்டுமல்ல, அம்மாவின் கிராமத்தில் இருக்கும் பெண்களையும் திருமணம் செய்து கொள்ள முடியாது! ஏனெனில் அவர்களும் இவருக்கு தங்கை முறை!

இந்த மாதிரி பல கட்டுப்பாடுகள் இங்கே உண்டு. இந்த கட்டுப்பாடுகளை மீறி திருமணம் செய்துகொண்டவர்களை பஞ்சாயத்தினர் மட்டுமல்ல, பெற்றோர்களும் உடன் பிறந்தவர்களும் கூட அழித்து அதாவது கொல்லக் கூடத் தயங்குவதில்லை. 

ஒரு விதத்தில் பல கட்டுப்பாடுகளை விதித்தாலும் மேலே சொன்னது போல கணவனை இழந்த பெண்களுக்கு மறு விவாகம் அதுவும் மேலே சொன்னது போல ஒரு இளைஞர் தனது சித்தியையே மறு விவாகம் புரிந்து கொள்வதும் நடந்து கொண்டிருக்கிறது. 

விருந்தாவனில் விட்டுச் செல்வதை விட இது பரவாயில்லை என்று தோன்றுகிறதல்லவா..... ஒவ்வொரு மாநிலத்திலும் இப்படி பல பழக்க வழக்கங்கள்.....  புரியாத விஷயங்கள்......  தொடர்ந்து மேலும் சில விஷயங்களை வரும் நாட்களில் பார்க்கலாம்.....

மீண்டும் சந்திப்போம்.....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.