நாவூற வைக்கும் அரிநெல்லிக்காய்....

மனச் சுரங்கத்திலிருந்து....

 பட உதவி: கூகிள்.....

கடந்த மாதத்தின் கடைசி நாள் – எனது முகப்புத்தகத்தில் ஸ்ரீமதி ரவி என்பவர் கொத்தாக இருக்கும் அரிநெல்லிக்காய் படத்தினைப் பகர்ந்து உனக்கு நினைவிருக்கிறதா என்று எழுதி இருந்தார். முதலில் ஸ்ரீமதி ரவி பற்றி சொல்லி விடுகிறேன். எனது மனச்சுரங்கத்திலிருந்து தொடரின் முந்தைய பகுதிகளைப் படித்திருப்பவர்களுக்கு இவர் அறிமுகமானவர் தான். சில மாதங்களுக்கு முன்னர் “டவுசர் பாண்டி” என்ற தலைப்பில் கீழே உள்ளபடி எழுதி இருந்தேன்.

”எங்கள் வீட்டில் மூன்று பேர் – நான், அக்கா, தங்கை.  இடது பக்க வீட்டில் [வலப்பக்க வீட்டில் இருந்தது டிரைவரூட்டம்மா] ஒரு மலையாளி.  அவர்களுக்கு மூன்று குழந்தைகள் – பிரசாத், ஒரு அக்கா மற்றும் முரளி. அவர்களுக்கு பக்கத்து வீட்டில் ஒரே ஒரு அக்கா. ஆக மொத்தம் ஏழு பேர்.  எங்களோட எல்லா விஷமமும் அரங்கேறுவது எங்கள் தோட்டங்களில் தான்.”

மேலே குறிப்பிட்ட பத்தியில் உள்ள “அவர்களுக்கு பக்கத்து வீட்டில் ஒரே ஒரு அக்கா” தான் ஸ்ரீமதி ரவி.  பல வருடங்களுக்குப் பிறகு முகப் புத்தகம் மூலமாக, நெய்வேலியில் பக்கத்து பக்கத்து வீடுகளில் இருந்த ஏழு பேரும் திரும்பவும் நட்பு வட்டத்திற்குள் வந்திருக்கிறோம். அவ்வப்போது நெய்வேலி நினைவுகளை பகிர்ந்து கொள்வதில் எங்களுக்கு ஒரு மகிழ்ச்சி. அதிலும் எனது மூத்த சகோதரியும் ஸ்ரீமதி ரவியும் அடிக்கடி பேசிக் கொள்கிறார்கள். சரி இப்போது அரிநெல்லிக்காய் விஷயத்திற்கு வருகிறேன்!

எங்கள் நெய்வேலி வீட்டில் பல மரங்கள் இருந்ததை முந்தைய மனச்சுரங்கத்திலிருந்து பதிவுகளில் எழுதி இருக்கிறேன். அந்த மரங்களில் அரிநெல்லிக்காய் மரமும் ஒன்று. சாதாரணமாக அரிநெல்லிக்காயில் கொஞ்சம் புளிப்பு அதிகம் இருக்கும். ஆனால் எங்கள் வீட்டிலிருந்த மரத்தில் காய்க்கும் அரிநெல்லிக்காய்கள் கொஞ்சம் இனிப்புச் சுவையும் கூடியதாக இருந்தது. பச்சையாகவே சாப்பிடலாம். ஆனாலும் அதில் உப்பு உரைப்பு சேர்த்து ஊறவைத்து சாப்பிட்டால்....  இப்போது நினைத்தாலும் நாவில் நீர் ஊறும்.....

எனக்கும் இந்த நெல்லி மரத்திற்கும் கொஞ்சம் அதிகமான ஒட்டுதல். வீட்டிலிருக்கும் அத்தனை மரத்திலும் ஏறி காய்கனிகளை பறிப்பது என்னுடைய வேலையாக இருந்தாலும் நெல்லி மரத்தின் மேல் தான் அதிகம் இருந்திருக்கிறேன். பொதுவாகவே நெல்லி மரம் மிகவும் மெல்லிய கிளைகளை உடையது. சாதாரணமாக காற்றடித்தாலே நெல்லிக்காய்கள் கீழே விழுவது மட்டுமல்ல, சில கிளைகளும் ஒடிந்து கீழே விழுந்து விடும். ஆனாலும் அந்த மரத்தின் போது அவ்வப்போது ஏறி கீழே விழாது மரத்திலேயே பழுத்த அரிநெல்லிக்கனிகளை உண்பது எனக்கு மிகவும் பிடித்தமானது.

பல சமயங்களில் என்னை அந்த மரம் காப்பாற்றியிருக்கிறது. யாரிடமிருந்து என்று கேட்டால், ”என்னை அடிப்பதற்காகத் துரத்தும்” அப்பாவிடமிருந்து தான்! ”அப்பா அடிப்பாரா? ஏன்?” என்று கேட்பவர்களுக்கு பதில் “காரணமும் நான் தான்! சும்மா இருந்தால் தானே...  சகோதரிகளிடம் ஏதாவது சண்டை, சின்னச் சின்னதாய் பொய் சொல்வது, வீட்டில் வைத்திருக்கும் வெல்லம், சர்க்கரை போன்றவற்றை திருடித் தின்பது, வீட்டில் இருக்கும் ஏதாவது பொருளை நோண்டி அதை அக்கு வேறு ஆணி வேறாக பிரிப்பது என பலதரப்பட்ட விஷமங்களைச் செய்திருப்பேன்.

பெரும்பாலான விஷமங்கள் அப்பா வீட்டில் இல்லாத போது தான் செய்வேன். அப்பா வீட்டிற்கு வந்தவுடனேயே அவரிடம் என் விஷமங்களைப் போட்டுக் கொடுப்பதற்கென்றே யாராவது இருப்பார்கள்! அவர் வேலை முடிந்து வீட்டுக்கு வந்த அலுப்பில் இதைக் கேட்டவுடன் கோபம் வரும் என்னை அடிக்க வருவார். நான் தோட்டத்திற்கு ஓடிப் போய், தோட்டத்தில் மா, பலா என எத்தனையோ பலமான மரங்கள் இருக்க, இந்த அரிநெல்லிக்காய் மரத்தில் ஏறி உட்கார்ந்து கொள்வேன்.

”மரத்திலிருந்து கீழே வாடா” என என்னை மிரட்டுவார் அப்பா. நானோ ”கீழே வந்தா அடிப்பீங்க! அதனால நான் வரமாட்டேன்” என அங்கேயே உட்கார்ந்திருப்பேன். ”எப்படியும் சாப்பிட கீழே வந்து தானே ஆகணும்....  கீழே வந்தா இவனுக்கு சாப்பாடு போடாதே....” என அம்மாவிற்கும் ஒரு ஆணையைப் பிறப்பித்து உள்ளே செல்வார். நானும் அவர் உள்ளே சென்று சில நிமிடங்கள் வரை மரத்திலேயே அமர்ந்திருப்பேன். நான் இறங்கி வருவதற்குள் சகோதரிகள் இரண்டு பேரும் தோட்டத்திற்கு வந்து “டேய், நல்ல பழுத்த அரிநெல்லிக்காய் பறிச்சு எடுத்துட்டு வா! உப்பு காரம் போட்டு சாப்பிடலாம்!” என்று சொல்ல டவுசரின் இரண்டு பாக்கெட்டுகளிலும் அரிநெல்லிக்காய்களுடன் இறங்கி சத்தம் போடாது சமையலறைக்குள் சென்று விடுவேன்!

தண்ணீரில் சுத்தம் செய்து அரிநெல்லிக்காய்களை ஒரு பாத்திரத்தில் போட்டு அதன் மேல் தேவையான அளவு உப்பு, மிளகாய்த்தூள் போன்றவற்றை போட்டு சிறிது நேரம் ஊறவைத்து சாப்பிட்டால்....  ஆகா தேவாமிர்தம் கிடைத்த உணர்வு.... பல முறை சாப்பிட்டாலும் அலுத்துப் போகாத ஒரு விஷயம் இந்த அரிநெல்லிக்காய். நெய்வேலியிருந்து வந்த பிறகு, அதாவது கடந்து இருபத்தி மூன்று வருடங்களாக நான் சாப்பிடவில்லை – அதாவது கிடைக்கவில்லை.

இதே நெல்லி மரத்தின் அடியில் உட்கார்ந்து நான், அக்கா, தங்கை, ஸ்ரீமதி ரவி என அனைவரும் சேர்ந்து கூட்டாஞ்சோறு சமைத்து விளையாடியிருக்கிறோம். 

என்னை பல முறை காத்த அந்த அரிநெல்லி மரம் இப்போது இல்லை. நாங்கள் நெய்வேலியிலிருந்து வந்த பின்னர் அந்த மரமும் விழுந்து விட்டது. புளிய மரத்தினையும் ஒன்றிரண்டு மாமரங்களையும் தவிர தோட்டத்தில் அப்போது இருந்த பல மரங்கள் இப்போது இல்லை. இப்பவே எனக்கு அரிநெல்லிக்காய் சாப்பிட ஆசை....  ஆனால் இந்த தில்லியில் கிடைக்காது :(

சமீபத்தில் திருவரங்கத்தில் ராஜகோபுரம் அருகே நடைபாதைக் கடையொன்றில் சின்னபடியில் வைத்து விற்றுக் கொண்டிருந்ததை என் மனைவி காண்பித்தார். ”சரி வாங்கலாம்” எனச் சொன்னபோது சத்திரத்திற்கு போய்ட்டு வரும்போது வாங்கலாம் என்று சொல்லிவிட, நானும் நாவில் ஊறிய சுவையோடும் அந்த நினைப்போடும் சென்றுவந்தேன். திரும்பி வரும்போது மனைவிக்கு நினைவில்லை....  எனக்கு நினைவிருந்தது – அந்த நடைபாதைக்கடையில் அரிநெல்லிக்காய் வியாபாரி இல்லை!..... :(

அடுத்த முறையாவது அரிநெல்லிக்காய் சுவைக்க வேண்டும்! சுவைத்து பழைய நினைவுகளில் திளைக்க வேண்டும்.......

மீண்டும் வேறொரு பகிர்வில் சந்திக்கும் வரை......

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.