தலை நோக்குப் பார்வை

சாலைக்காட்சிகள் – பகுதி 6

Bloody Indian - சாலைக் காட்சிகள் – பகுதி 5 - இங்கே

வெங்கலக் கடைக்குள் யானை- சாலைக் காட்சிகள்–பகுதி 4 - இங்கே

அலட்சியம் – சாலைக் காட்சிகள் பகுதி – 3 - இங்கே

கிச்சு கிச்சு - சாலைக் காட்சிகள் பகுதி – 2 - இங்கே

இளம் யுவதி - சாலைக்காட்சிகள் பகுதி – 1 – இங்கே

படம்: கூகிள்.....

 

தில்லியில் அதுவும் புது தில்லி பகுதியில் நிறையவே பூங்காக்கள் உண்டு. எனது வீட்டின் அருகிலேயே ஒரு பெரிய பூங்கா – தல்கடோரா விளையாட்டு அரங்கினை அடுத்த தல்கடோரா பூங்காவும் அதில் ஒன்று. காலை நேரங்களில் அங்கே நடக்க எனக்குப் பிடிக்கும் – ஆனால் இருக்கும் வேலைகளில் [என்ன பெரிசா வெட்டி முறிக்கற வேலை? – சமையலும் இந்த வலைப்பூவும் இருக்கவே இருக்கே!] தினமும் பூங்கா சென்று நடக்க இயலவில்லை. இப்போது குளிர்காலம் வேறு! கேட்கவா வேணும் சோம்பேறித்தனத்திற்கு!

சில சமயங்களில் அங்கே நடைப்பயணம் செல்வதுண்டு! அப்படி சமீபத்தில் ஒரு நாள் சென்றபோது பார்த்த ஒரு நிகழ்வு தான் இன்றைய சாலைக் காட்சிகள் பதிவில்!

படம்: கூகிள்..... 

 

மெதுவாக இயற்கையையும், குளிரையும் ரசித்தபடி நடந்து கொண்டிருந்தேன். அங்கே என்னைப் போலவே பலரும் நடை பழகிக் கொண்டிருந்தார்கள் – விதவிதமான உடைகள் – அலங்காரங்கள் – கையைக் காலையை வேகமாக இயக்கியபடி சிலர் நடக்க, ஒரு சிலர் காதில் EAR PHONE சொருகியபடி கையில் பெரிய அலைபேசியை வைத்துக் கொண்டு பாட்டு கேட்டபடியே, சிலர் அந்த அதிகாலையிலும் எவருடனோ பேசிக்கொண்டே நடந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

எனக்கு முன்னே ஒரு இளம் ஜோடி – என்னை விட மெதுவாக கையைப் பற்றியபடியே Sweet Nothings பேசியபடி – நடந்து கொண்டிருந்தார்கள்.  நான் அவர்களைத் தாண்டிச் சென்று ஒரு ரவுண்ட் முடித்து அடுத்த முறை பார்க்கும்போது அவர்கள் அருகே ஒரு சிறிய கும்பல்.

என்னடா எனப் பார்த்தால் – அங்கே ஒருவரிடம் அந்த இளம்பெண் சண்டை பிடித்தபடி இருந்தார்! என்ன விஷயம் எனப் பார்த்தபோது - அந்த இளைஞரின் தலையைப் பார்த்தபடியே சிரித்துக் கொண்டிருந்திருக்கிறார் ஒருவர்.  அந்த இளைஞருக்கு தலை முடி இல்லை – சற்றே இள வழுக்கை போல!

”கல்யாணம் பண்ணிக்கொண்ட நானே அவரைப் பார்த்து சிரித்ததில்லை, நீ எப்படி அவர் தலையைப் பார்த்து சிரித்தாய், உனக்கு மட்டும் என்ன தலைமுடி என்ன ஆறடியா இருக்கிறது? உனக்கும் தான் சொட்டை” என கண்டபடி திட்ட, திட்டு வாங்கிக் கொண்டிருக்கும் அந்த ஆளை அப்போது தான் பார்த்தேன் – அட நமக்குத் தெரிந்த மனிதர் தான்! அவருக்கு வேலையே இது தான்!

எங்கே அவரைப் பார்த்தாலும் அவர் முதலில் பார்ப்பது நம் தலையைத் தான்! அடுத்தவர் தலையில் முடி இருந்தால் இவர் முகத்தில் சோகம் ததும்பும்! அப்படி வழுக்கையாக இருந்துவிட்டால் இவரது முகத்தில் ஆயிரம் வாட்ஸ் பல்பு போல அப்படி ஒரு பிரகாசம்! அவரது வழுக்கையை விட பெரிய வழுக்கையாக இருந்தால் பத்தாயிரம் வாட்ஸ் பல்பு அவர் முகத்தில்!

கூடவே வழுக்கையை மறைக்க ஏதாவது வழி இருக்கிறதா? என்ன எண்ணை தடவறீங்க! ஏதாவது டாக்டரைப் பார்த்தீர்களா? என எப்போதும் தலை முடி, தலை வழுக்கை பற்றிய பேச்சு தான் பேசுவார்! இந்த தலைப்பில் 20 மணி நேரம் தொடர்ந்து உரையாற்றச் சொன்னால் கூட அவரால் முடியுமோ என நான் அவ்வப்போது நினைப்பதுண்டு!

அவர் ஏதோ ஒரு பாபுஜி [சமீபத்தில் சிறைக்குச் சென்ற ஆசாராம் பாபு தானோ எனக்கு ஒரு சின்ன சந்தேகம்! அவர் வைத்திருக்கும் பேனாவில் அவரது புகைப்படம் இருக்கிறதை கவனித்திருக்கிறேன்!] தரும் எண்ணையை இரவில் தலையில் நன்கு ஆவி பறக்கத் தேய்த்துக் கொண்டு அடுத்த நாள் காலை வியர்க்க விறுவிறுக்க நடக்க வேண்டும் – அப்போது நிச்சயம் தலையில் முடி வளரும் – சொட்டை மறையும் என அவ்வப்போது பிரசங்கம் செய்வார்! 

ஹெல்மெட் முழுதாக அணிந்து கொண்டால் தான் தலைமுடி கொட்டி விடுகிறது என்பதில் அவருக்கு அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை – அதனால் இருசக்கர வாகனத்தினை ஓட்டும்போது தலையில் ஹெல்மெட்டினை தொற்ற வைத்துக் கொண்டு தான் செல்வார் – அதற்கான முழுப் பயனை நிச்சயம் தராத வகையில் தான் அவர் ஹெல்மெட் அணிவார் – சட்டத்தின் பிடியில் இருந்து தப்புவதற்கு மட்டுமே அணிகிறேன் – இங்கே ஹெல்மெட் அணிந்துதான் ஓட்ட வேண்டும் – இல்லையெனில் 100 ரூபாய்க்கு மேல் அபதாரம்! – என்று சொல்வார்.

இப்படித்தான் அவரது தலை நோக்குப் பார்வையால் இப்போதும் மாட்டிக் கொண்டு விட்டார் போல! ஒரு வழியாக தனது தலை நோக்குப் பார்வை பற்றிச் சொல்லி எண்ணை வேணுமான்னு கேட்க தான் அவரைப் பார்த்தேன் எனச் சமாளிக்க, அந்த பெண்மணி, ‘ஒழுங்கு மரியாதையா இரு! முதல்ல உன் தலையில முடி வளரட்டும்! அப்பறம் அடுத்தவங்க தலையைப் பாரு!” என ஒரு எச்சரிக்கை கொடுத்து நகர்ந்தார் – கூட்டமும் தான்!

”நல்ல வேளை தப்பித்தேன் – ’தலை தப்பியது தம்பிரான் புண்ணியம்!’ இது இரண்டாவது முறை” என்றார்.  ”முதல் முறை என்ன ஆச்சு?” ஆர்வக் கோளாறில் நான் கேட்க, ”இப்படித்தான் ஒரு நாள் காலையில் இறைச்சி வாங்க கடைக்கு போனபோது அந்த இறைச்சி விற்பவர் கையில் இருந்த பெரிய கத்தியைக் கூட பார்க்காது அவர் வழுக்கைத் தலையைப் பார்த்து, “சீக்கிரமே என்னை மாதிரி வழுக்கை ஆயிடுவீங்க போல இருக்கு!” எனச் சொல்ல, அவர் கையிலிருந்த கத்தியை ஓங்கியபடி, “வந்தமா, கறியை வாங்கினமா”ன்னு இருக்கணும்! புரியுதா?” எனக் கேட்க மனுஷன் கப்-சிப்! ஆனாராம்!

வேண்டாமையா உமக்கு இந்த ”தலை நோக்குப் பார்வை” என அவரை எச்சரித்தபடி நான் வீடு நோக்கி நடந்தேன் – 100 அடி நடந்த பின் திரும்பிப் பார்த்தால் அவர் அடுத்த வழுக்கை மண்டையைப் பார்த்தபடி சென்று கொண்டிருந்தார்!

மீண்டும் வேறொரு பகிர்வில் சந்திக்கும் வரை…..

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி....