மங்கேத்தர் - கதை மாந்தர் - கதை எழுத வாங்க

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம். இந்த நாளில் மீண்டும் ஒரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திப்பதில் மகிழ்ச்சி.   

 

நேற்று வெளியிட்ட வாசிப்பனுபவம் பதிவை படித்து கருத்துகள் தெரிவித்த அனைத்து வலையுலக நண்பர்களுக்கும் மனம் நிறைந்த நன்றி.  இந்த நாளை நல்லதொரு வாசகத்துடன் தொடங்கலாம் வாருங்கள். 

 

உங்கள் பலவீனம் தான் உங்களை அசுரத் தன்மை உள்ளவனாகவும் கோபக்காரனாகவும் மாற்றுகிறது. பலவீனம் அறிந்து அதைத் துரத்தி விடுவது தான் சரியான முடிவு. 

 

******

மங்கேத்தர்….

படம்: இணையத்திலிருந்து...

 

பகல் நேரத்தில் பரபரப்பாக இருக்கும் சிவாஜி ஸ்டேடியம் ஏர்போர்ட் மெட்ரோ ரயில் நிலையம், அந்த அதிகாலை வேளையில் மயான அமைதியில் இருந்தது. மேற்கூரையில் அமர்ந்திருக்கும் புறாக்களில் ஏதோ ஒன்று எழுப்பிய ஓசை நாராசமாக இருந்தது. 

 

புது தில்லி மெட்ரோ ரயில் நிலையத்திலிருந்து விமான நிலையம் நோக்கிச் செல்லும் முதல் மெட்ரோ ரயில் வந்து சேர இன்னும் இருபது நிமடங்களுக்கு மேல் ஆகும் என அங்கிருந்த ஒளிரும் தகவல் பலகை ஓய்வு இல்லாமல் வரிகளை பச்சை வண்ணத்தில் ஓட்டியபடி இருந்தது. மற்ற இரயில் நிலையங்கள் போல மெட்ரோ ரயில் நிலையங்களில் பொதுவாக எந்த வித அறிவிப்பும் இருப்பதில்லை என்பதால் இந்த அமைதி சிலருக்குப் பிடிக்காமல் போகலாம்! பரபரப்பு இல்லாத இரயில் நிலையம், பேருந்து நிலையம் போன்றவை யாருக்குத் தான் பிடிக்கும்?

 

நடைமேடையின் ஒரு ஓரத்தில் இருந்த உழைப்பாளி இல்லாத தூசியை பெருக்கிக் கொண்டிருந்தார். "உன் கடமை உணர்வுக்கு எல்லையே இல்லையா?" என அவரிடம் கேட்கலாம்.  

 

அந்தத் தனிமையான சூழலில், "தனியே தன்னந்தனியே நான் காத்து காத்து நின்றேன்" என்ற பாடலை முணுமுணுத்துக் கொண்டே, நிற்காமல் நான் உட்கார்ந்திருந்தேன்….. நான் தீபக்…  தனியார் நிறுவனம் ஒன்றில் பணிபுரியும் இளைஞன்.  திருமணத்திற்கான கனவுகளுடன் காத்திருக்கும் இளைஞன்.

 

அங்கே நிலவிய அமைதியைக் குலைக்கும் விதமாக, படிக்கட்டில் தனது ஹை ஹீல்ஸ் செருப்பு "டக் டக் டக்" என சப்திக்கும்படி நடந்து வந்தாள் ஒரு ஜீன்ஸ் - டாப்ஸ் அணிந்த தேவதை. அந்த காலை நேரத்தில் இப்படி அதிகமான அலங்காரம் தேவையா இந்த அழகான தேவதைக்கு என யோசித்தபடியே பார்வைக்கணகளை அவள் மீது வீசியபடி இரயில் நிலைய இருக்கைகளில் அமர்ந்து இருந்தேன். மனதின் ஒரு ஓரத்தில், இந்த அமைதியான சூழலில், யாரும் இல்லாத நேரத்தில், இந்த தேவதை என்னருகே வந்து அமர்ந்தால் எப்படி இருக்கும் என்று கற்பனையில் சிறகடித்துக் கொண்டிருந்தேன்.  என் கற்பனையில் உதித்தது அவளுக்கு எப்படிக் கேட்டதோ?  அவள் என் அருகில் இருக்கும் இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டாள்.  அவளிடமிருந்து வந்த நறுமணம் என்னை ஏதோ செய்தது. 

 

பக்கத்தில் அமர்ந்த பிறகு திரும்பி அவளைப் பார்ப்பது அவ்வளவு சரியல்லவே.  காலை நேரத்தில் இருந்த தனிமையைப் போக்க அவளிடம் பேச்சுக் கொடுக்கலாமா என யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன்.  ஆனால்….

 

ஆனால்,அந்த அமைதியான சூழலைக் குலைக்கும் விதமாக விசும்பல் ஒலி…  திரும்பினால் அந்த தேவதை அழுது கொண்டிருந்தாள். அந்த நேரத்தில் இரயிலைப் பிடிக்க யாரேனும் வந்தால், என்னையும் என் பக்கத்தில் அமர்ந்து அழுது கொண்டிருந்த தேவதையையும் பார்த்து என்ன நினைப்பார்களோ என்ற கவலை எனக்குள் வந்து குடி கொண்டது.  எதற்காக இந்த அழுகை என்று கேட்கலாமா, வேண்டாமா என்ற குழப்பமும் என்னுள் வந்து விட்டது.  சரி என்ன ஆனாலும் பரவாயில்லை, கேட்டுவிடுவோம் என முடிவு செய்து, அவளிடம்….

 

“ஹாய், என்ன ஆயிற்று? ஏன் இந்த அழுகை? நான் ஏதேனும் உதவி செய்ய வேண்டுமா?” என்றேன். 

 

தொடர்ந்து அழுது கொண்டே இருந்த அந்த தேவதையை, எதற்காக அழுகிறாள் என்று தெரியாமல் இருந்தாலும், ஏதாவது சொல்லித் தேற்ற வேண்டும் என்று தோன்றியது. அவள் எதுவும் சொல்லாமல் தொடர்ந்து அழுது கொண்டே இருந்தாள். சிறிது நேரம் அழ விட்டு, மீண்டும் அவளிடம் கேட்டேன் - “ஏதாவது உதவி வேண்டுமா?” 

 

இம்முறை, தனது அழுகைக்குக்கிடையே வாயைத் திறந்தாள் - “உங்க ஃபோன் கிடைக்குமா?  என் ஃபோன் சார்ஜ் இல்லை. உடனடியாக எனது மங்கேத்தர்-ஐ (மங்கேத்தர் - திருமணம் செய்து கொள்ள நிச்சயிக்கப்பட்ட மாப்பிள்ளை) அழைக்க வேண்டும்” என்றாள். 

 

எனது ஃபோன்-ஐ அவளிடம் கொடுத்தபடி, “உனக்கு பிரச்சனைன்னா உங்க அம்மா இல்லைன்னா அப்பாவை கூப்பிடணும்…  நீ எதுக்கு உன் மங்கேத்தர்-ஐ கூப்பிட நினைக்கிறாய்” என்றேன்.  

 

அழுது கொண்டிருந்த அவள் என்னை முறைத்தபடி, “உன் உதவியைக் கேட்டால் அதுக்குன்னு நீ என்ன வேணும்னாலும் சொல்லிடுவாயா? முடிஞ்சா உதவி செய்… இல்லைன்னா சும்மா இரு!” என்றாள் ஃபோனை திருப்பி நீட்டியபடி.

 

”ஃபோன் பண்ணு” என்று சொல்லியபடி அவள் பேசியதைக் கேட்க விருப்பமின்றி அங்கிருந்து சற்று தள்ளி நின்று கொண்டேன்.  “இது உனக்குத் தேவையா?” என்ற வடிவேலு வசனத்தை எனக்கு நானே சொல்லிக் கொண்டு! 

 

*****

ஒரு வேளை அந்த தேவதைக்குப் பிரச்சனையே அவளோட அப்பா, அம்மா தானோ? என்ன காரணமாக இருக்கும்?  என்று எனது கற்பனைக் குதிரையைத் தட்டி விட்டேன் - அது எந்தவித கட்டுக்களுமின்றி தறிகெட்டுப் பறந்தது!  நீங்களும் உங்கள் கற்பனையைச் சிறகடித்துப் பறக்க விடுங்கள்…  என்ன நடந்திருக்கும் என்ற உங்கள் கற்பனையை பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்களேன்! முடிந்தால் கதையாகக் கூட எழுதலாம்! 

இன்றைய பதிவு குறித்த தங்களது எண்ணங்களை பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்கள். விரைவில் வேறொரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திக்கும் வரை…

 

நட்புடன்

 

வெங்கட் நாகராஜ்

புது தில்லியிலிருந்து….