இறந்த பின்னும் வித்தியாசம்.....

ஏழு சகோதரி மாநிலங்கள் பயணம் – பகுதி 15

[பகுதி-1 பகுதி-2 பகுதி-3 பகுதி-4 பகுதி-5 பகுதி-6 பகுதி-7 பகுதி-8 பகுதி-9 பகுதி-10 பகுதி-11 பகுதி-12 பகுதி-13 பகுதி-14]

மதிய உணவினை சாப்பிட்ட பிறகு நாங்கள் சென்ற இடம் என்ன?  சென்ற பதிவின் முடிவில் அந்த இடம் பற்றி எழுதும் போது ”நாம் கடைசியாகப் போகும் இடம்” என்று எழுதி இருந்தது உங்களுக்கு நினைவில் இருக்கலாம்....  ஆமாம் மனிதன் கடைசியாக போகும் இடம் தான் நாங்கள் சென்ற இடம்.

இம்ஃபால் நகரின் மத்தியில் இருக்கும் ட்யூலாலாண்ட் எனும் பகுதியில் அமைந்திருப்பது போர் வீரர்களுக்கான இடுகாடு. 1600 வீரர்களின் உடல்கள் இங்கே அடக்கம் செய்யப்பட்டு இருக்கின்றன.  வீரர்கள் எனும்போது நிச்சயம் போரும் நடந்திருக்க வேண்டுமே.....  நடந்தது. கடுமையான போர்.

இரண்டாம் உலகப் போர் சமயம் – ரங்கூனிலிருந்து [தற்போதைய மியான்மார்] ஜப்பானியர்கள் படை ரென்யா முடாகுச்சி தலைமையில் இந்திய எல்லை நகரமான மணிப்பூர் வழியாக பிரம்மபுத்திர சமவெளியான அசாம் வரை கைப்பற்றும் எண்ணத்தோடு உள்ளே நுழைந்தது. மணிப்பூர் பகுதியில் இருந்த ஆங்கிலேய-இந்திய படை வீரர்களின் திறமையை, போராடும் குணத்தினை, குறைவாக எடை போட்ட ஜப்பானிய படை வெகு விரைவில் தங்களது தவறை உணர்ந்தது.  மூன்று மாதங்கள் கடுமையான சண்டைகள் நடக்க, இரு பக்கத்திலும் பலத்த உயிர் சேதங்கள் – ஜப்பானியர்கள் பக்கம் ஆயிரக் கணக்கில்...

சில வாரங்களில் மணிப்பூர் வீழ்ந்து விடும் என்ற நம்பிக்கையில் இந்தியா வந்த ஜப்பானியர்களுக்கு பலத்த சேதம். அவர்கள் கொண்டுவந்திருந்த உணவு மற்றும் தளவாடங்கள் தீர்ந்து போக, இனிமேலும் தாக்குப் பிடிக்க முடியாது என்ற நிலை வந்த போது ரங்கூனை நோக்கி திரும்பியது ஜப்பானிய படைகள்.  இரு பக்கத்திலும் பலர் உயிரிழக்க, ஜப்பானியர்கள் அல்லாதவர்களின் உடல்களை இந்த இடத்தில் தான் புதைத்து அவர்களுக்கான நினைவுச் சின்னங்களை அமைத்தார்கள்.  முதலில் 950 போர் வீரர்களுடைய கல்லறைகள் இருந்தாலும், இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு, உலகப் போர் காலத்தில் [1939 முதல் 1945 வரை], உயிரிழந்த, இம்ஃபால் நகரின் மற்ற இடங்களில் இருந்த கல்லறைகளும் இங்கே கொண்டு வரப்பட்டு இப்போது மொத்தம் 1600 போர் வீரர்களுடைய கல்லறைகள் இங்கே இருக்கின்றன.

1600 போர் வீரர்களில் – அனேகம் பேர் ஆங்கிலேயர்கள் – 1300 ஆங்கிலேயர்கள், 220 பேர் இந்தியர்கள், மற்றவர்கள் காமன்வெல்த் நாடுகளிலிருந்து என பலருக்கும் இங்கே கல்லறைகள் இருந்தாலும், அவர்கள் வகித்த பதவியைப் பொறுத்து அவர்களின் கல்லறைகள் அளவும் கொடுக்கப்பட்ட இடமும் வித்தியாசப்பட்டது.  பெரும்பாலான போர்களைப் போலவே இறந்தவர்களில் சிப்பாய்கள் தான் அதிகம் என்பதை சின்னச் சின்னதாய் அமைக்கப்பட்டிருந்த நினைவுச் சின்னங்கள் சொல்லாமல் சொன்னது.

கல்லறைகள் அமைந்திருந்த இடத்தில் பூச்செடிகளும் மரங்களும் வளர்க்கப்பட்டு அமைதியான சூழல் இருந்தது. கல்லறைகள் அமைந்திருந்தாலும் பல இளைஞர்கள் அவ்விடத்தில் தங்களது இணைகளுடன் வந்திருந்து அமர்ந்திருந்தார்கள். வாயிலில் சிலர் விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். போரில் இறந்தவர்கள் குடும்பத்தினருக்கு இது புனிதமான இடமாக இருந்தாலும், போர் முடிந்து 70 வருடங்களுக்குப் பின்னர் அந்த இடம் இன்றைய இளைஞர்களுக்கு புனிதமானதாகத் தோன்றாதது அதிசயமில்லை.

இப்போதும் மறைந்தவர்களின் நினைவு நாளன்று, இந்த கல்லறைகளுக்கு வந்து அஞ்சலி செலுத்த பல வெளிநாட்டவர்கள் வந்து செல்கிறார்கள் என்பதை அங்கே வைத்திருந்த பூங்கொத்துகளும் மலர் வளையங்களும் பறைசாற்றிக் கொண்டிருந்தன.  நிலத்திற்கும், பணத்திற்கும், மற்ற நாடுகளை தங்கள் கட்டுக்குள் வைத்துக் கொள்ளவும் இன்னமும் பல போர்கள் நடந்த வண்ணமே இருக்கிறது என்பது சிந்தனைக்குரிய விஷயம். மேலே சொன்ன போர் சமயத்தில் இம்ஃபால் மற்றும் பக்கத்து மாநிலமான நாகாலாந்தின் தலைநகர் கொஹிமா ஆகிய இரண்டு இடங்களிலும் பலத்த உயிர்ச் சேதங்கள்.....    

இன்னும் எத்தனை போர்...  எத்தனை உயிர்ச்சேதம்.... இறந்தவர்களின் கல்லறைகளைப் பார்த்தாலும் மனிதர்களுக்கு இந்த போர் குணம் போகுமா? சந்தேகம் தான்.....

மீண்டும் சந்திப்போம்....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.