மணிப்பூரிலிருந்து நாகாலாந்து – இரண்டாம் சகோதரி

ஏழு சகோதரி மாநிலங்கள் பயணம் – பகுதி 17

[பகுதி-1 பகுதி-2 பகுதி-3 பகுதி-4 பகுதி-5 பகுதி-6 பகுதி-7 பகுதி-8 பகுதி-9 பகுதி-10 பகுதி-11 பகுதி-12 பகுதி-13 பகுதி-14 பகுதி-15 பகுதி-16]

இம்ஃபால் நகரிலிருந்து Tata Winger வண்டியில் 12 பன்னிரெண்டு பேரோடு எங்கள் பயணம் துவங்கியது என சென்ற பகுதியில் பார்த்தோம்.  எங்கள் அடுத்த இலக்கான நாகாலாந்து மாநில தலைநகர் கொஹிமாவை நோக்கி பயணித்துக் கொண்டிருந்தோம். அந்த வண்டியில் பயணித்த போது பன்னிரெண்டு பேரையும் ஒரு சிறு தீப்பெட்டிக்குள் அடைக்கப்பட்ட உணர்வு.  சின்ன வண்டியை அதி வேகத்தில் செலுத்திக் கொண்டிருந்தார் வண்டியின் ஓட்டுனர்.  இம்ஃபால் நகரிலிருந்து கொஹிமா வரை எங்கும் நிறுத்தம் கிடையாது.

கிட்டத்தட்ட 140 கிலோ மீட்டர் தொலைவு பயணிக்க வேண்டும். வழியில் வரும் எந்த ஊர்/சிற்றூர் பேரும் கேள்விப்பட்டதாக நினைவில் இல்லை.  பொதுவாய் எனக்கு ஒரு பழக்கம் – பயணிக்கும் போது பாதையில் வரும் ஊர்களின் பெயரை, பார்த்த சில காட்சிகளை ஒரு குறிப்பாக எனது அலைபேசியில் சேமித்துக் கொண்டே வருவேன். அதுவும், வலைப்பூவில் எழுத ஆரம்பித்த பிறகு, பயணக் கட்டுரைகள் எழுதினால் பயன்படும் என்று சேமித்துக் கொள்வது வழக்கமாகி இருக்கிறது. இந்த தீப்பெட்டிப் பயணத்திலும் குறித்து வைத்துக் கொண்டேன்.

காங்லாடோங்பி, மொட்புங், கைதல்மன்பி, காலாபஹாட், டெய்லி, மகான் குமான், சாங்சாங், குசாமா, விஸ்வேமா, கிக்வேமா என பல வித்தியாசமான பெயர்களை எனது அலைபேசி சேமிப்பிலிருந்து இங்கே பயன்படுதும்போது அவற்றை எழுதி வைத்தது நல்லதாகப் போயிற்று என்று தோன்றுகிறது. சில பெயர்கள் எழுதும்போதே குழப்பம்! நாகாலாந்து நகர் செல்வதற்கு முன்னரே அங்கே அடிக்கடி நடக்கும் சண்டைகள், பழங்குடி மக்களுக்குள் நடக்கும் அடிதடி சண்டைகள், வெட்டு குத்துகள், எதையும் சாப்பிடும் அவர்களது பழக்கம் என ஒரு வித எதிர்மறை விஷயங்கள் மட்டுமே கேட்டிருந்ததால் ஒரு வித பயத்தோடும், எதிர்பார்ப்புகளுடனும் தான் பயணித்தோம்.

செல்லும் வழியில் பார்த்த சிற்பங்கள்......

அங்கே செல்வதற்கு முன்னரே நண்பர் பிரமோத் அங்கே வசிக்கும் ஒரு கேரள நண்பரிடம் பேசி எங்களுக்குத் தங்குமிடங்களை ஏற்பாடு செய்து வைத்திருந்தார்.  அந்த கேரள நண்பர் நாகாலாந்து அரசில் முக்கியப் பொறுப்பில் இருப்பவர். மாலை ஏழு மணிக்குள் அங்கே வந்து சேர்ந்து விடுவது நல்லது என்பதை இரண்டு மூன்று முறை சொல்லி இருந்தார். இரவில் பல வித சண்டைகள் திடீர் திடீர் என வெடிக்கும், வெளியாட்கள் அந்த இரவில் நடமாடுவது அவ்வளவு பாதுகாப்பானது அல்ல என்றும் சொல்லி இருந்தார்.

நாங்கள் மணிப்பூர் மாநிலத்தின் இம்ஃபால் நகரிலிருந்து புறப்பட்டபோதே நான்கு மணிக்கு மேல் ஆகிவிட்டது! 140 கிலோமீட்டர் பயணித்து ஏழு மணிக்குள் சேர்ந்து விடுவோமா என்ற ஒரு பதட்டத்துடன் பயணித்துக் கொண்டிருந்தோம். வண்டியின் ஓட்டுனர் வேகமாக ஓட்டினாலும், பயணம் செய்த பாதை முழுவதும் பல இடங்கள் பாதுகாப்பு சோதனைகளுக்காக வண்டியை நிறுத்த வேண்டியிருந்தது. ஒவ்வொரு இடத்திலும் பத்து நிமிடங்களுக்குக் குறைவில்லாமல் சோதனைகள், பயணிகளிடம் கேள்விகள் முடிந்த பிறகே வண்டியை மேலே செல்ல அனுமதித்தார்கள்.

பல இடங்களில் இவர்களின் பாதுகாப்பு சோதனைச் சாவடிகள்.....

வழியெங்கிலும் ராணுவம் மற்றும் பாதுகாப்பு படைகளைச் சேர்ந்த வீரர்கள், அவர்களது தங்குமிடங்கள் போன்றவற்றை பார்க்க முடிந்தது.  சில இடங்களில் பாதுகாப்பு சோதனையின் போது அனைவருடைய அடையாள அட்டையும் பார்த்த பிறகே மேலே செல்ல அனுமதிக்கிறார்கள்.  இந்தியாவின் ஒரு பகுதியாக இருந்தாலும், இந்தியர்களுக்கும் இங்கே செல்லுமுன் அனுமதி வாங்க வேண்டும் என்ற நிலை இருந்திருக்கிறது – அரசு அலுவலர்கள் அல்லாதோர் நிச்சயம் வாங்க வேண்டும் என்றும் சொன்னார்கள்.

பலவித பாதுகாப்பு சோதனைச் சாவடிகளைக் கடந்து நாங்கள் கொஹிமா நகரின் உள்ளே நுழையும் போது இரவு பத்து மணியை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது.  நாங்கள் தங்க ஏற்பாடு செய்திருந்த தங்குமிடம் பெயர் சொல்லி ஓட்டுனரிடம் அதன் அருகே விடச் சொல்ல, நாங்கள் பேசிய ஹிந்தி அவருக்கு புரியவில்லை – அல்லது புரியாத மாதிரி நடித்தார்! எங்களுடன் பயணித்த ராஜஸ்தானி நபர் அந்த ஓட்டுனருக்கு அவரது மணிப்பூரி மொழியில் விளக்க அதன் பிறகு ஹோட்டல் அருகே இருக்கும் சாலையில் விட்டு விடுவதாய்ச் சொன்னார்.

நகரின் முக்கிய சாலை சந்திப்பின் அருகே விட்டுச் செல்ல, அங்கே நிறைய வாடகைச் சிற்றுந்துகள் நின்று கொண்டிருந்தன. அவர்கள் அனைவரும் எங்களை மொய்த்துக்கொள்ள, ஒருவரிடம் ஹிந்தியில் பேச்சுக் கொடுத்தேன். தங்குமிடத்தின் பெயரைச் சொன்னதும், பக்கத்தில் தான் இருக்கிறது என்று சொன்னார். நடந்தே சென்றுவிடலாம் என நானும் நண்பர் பிரமோதும் சொல்ல, மற்ற மூவரும் வண்டியிலேயே போகலாம் என்று சொன்னார்கள் – அவர்கள் அவசரம் அவர்களுக்கு! என்ன அவசரம் என்பதை அடுத்த பதிவில் சொல்கிறேன்!

அந்த வாகன ஓட்டியிடம் எங்களை தங்குமிடம் வரை அழைத்துச் செல்லக் கூறினோம். உடைமைகளை வைத்துக் கொண்டு நாங்கள் உட்கார இரண்டு நிமிடங்களில் தங்குமிடத்தின் வாயிலில் இருந்தோம். இரண்டு நிமிட பயணத்திற்கு 100 ரூபாய்! சரி பாதுகாப்பாக வந்து சேர்ந்தோம் என நினைத்தபடியே தங்குமிடத்தின் படிக்கட்டுகளில் மேலே ஏறினோம்.  அங்கே நாங்கள் பார்த்தது யார், தங்குமிடத்தில் கிடைத்த இரவு அனுபவம் ஆகியவற்றை அடுத்த பகுதியில் சொல்கிறேன்....

மீண்டும் சந்திப்போம்....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.