அந்தமானின் அழகு – பழங்குடிமக்களின் பாதையில் ஒரு பயணம்

அந்தமானின் அழகு – பகுதி 35

முந்தைய பதிவுகள் – பகுதி 1 பகுதி 2 பகுதி 3 பகுதி 4 பகுதி 5 பகுதி 6  பகுதி 7 பகுதி 8 பகுதி 9  பகுதி 10 பகுதி 11 பகுதி 12 பகுதி 13 பகுதி 14 பகுதி 15 பகுதி 16 பகுதி 17 பகுதி 18 பகுதி 19 பகுதி 20 பகுதி 21 பகுதி 22 பகுதி 23 பகுதி 24 பகுதி 25 பகுதி 26 பகுதி 27 பகுதி 28 பகுதி 29 பகுதி 30  பகுதி 31 பகுதி 32  பகுதி 33 பகுதி 34

 

அனைத்து நண்பர்களுக்கும் இனிய காலை வணக்கம்.  இந்த நாளை, நல்லதொரு வாசகத்துடன் ஆரம்பிக்கலாம்.

எதிர்பார்ப்பு ஏமாற்றம் தரும், அது உண்மை. அதற்காக எதிர்பார்ப்பு இல்லாமல் வாழ முடியாது. ஆனால் யாரிடம் எதிர்பார்க்க வேண்டும் என்று தெரிந்து கொள்ளுங்கள்.

 

சென்ற பகுதியில் போர்ட் Bப்ளேயரிலிருந்து அதிகாலை புறப்பட்டு Bபாராடாங்க் நோக்கி பயணம் செய்ததைப் பற்றியும் அதற்கான ஏற்பாடுகள், வழிகள் பற்றியும் சொல்லி இருந்தேன்.  ஜிர்காடாங்க் என்ற பகுதியில் இருக்கும் வனப்பகுதியின் சோதனைச் சாவடி வரை வந்தது பற்றி சொல்லி இருந்தேன்.  அந்த சோதனைச் சாவடி இருக்கும் ஜிர்காடாங்க் பகுதியில் வனப்பாதை திறப்பதற்கு காத்திருந்த வேளையில், அங்கே பணியில் இருந்த அந்தமான் காவல்துறை அலுவலர் ஒருவரிடம் சிறிது நேரம் பேச முடிந்தது. அங்கே இருக்கும் வசதிகள், அதிகமான பணி நேரம், வெளியுலகில் நடப்பது எதையும் தெரிந்து கொள்ள முடியாத சூழல் என அவரது பணியில் இருக்கும் கஷ்டங்களைப் பற்றியும் தற்போதைய அரசியல் சூழல் பற்றியும் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். இந்த மாதிரி பேசிக் கொண்டிருப்பதில் சில விஷயங்களை நாம் தெரிந்து கொள்வதோடு, அவர்களுக்கும் ஒரு மகிழ்ச்சி – தன்னை மதித்து பேசுகிறார்களே என்ற மகிழ்ச்சி அவர்களுக்கும் தர முடிவதில் நமக்கும் மகிழ்ச்சி – கூடவே சில தகவல்கள்/அனுபவங்கள் நமக்கு லாபம்!

 

வனப் பகுதியில் நுழைவதற்கான அனுமதியைப் பெற ஓட்டுனர் மார்ஷல் சென்று திரும்பியதும், நுழைவாயில் திறக்க முதல் பத்து வண்டிகளுக்குள் எங்கள் வண்டியும் இருந்தது. வாகனம் புறப்படும் போதே மீண்டும் ஒரு முறை எச்சரிக்கைகளைச் சொல்லி விட்டார் – மார்ஷல். பழங்குடி மக்கள் கண்ணில் படுவார்களா? நம்மைப் பார்த்து ஏதேனும் கேட்பார்களா? என்ற எண்ணங்களுடன் அனைவரும் வாகனத்தில்,  ஒரு எதிர்பார்ப்புடன் தான் புறப்பட்டோம்.  வழி நெடுக வனப்பகுதி தான். நான் ஓட்டுனருக்கு அடுத்த இருக்கையில் அமர்ந்திருந்ததால் அவருடன் பேசியபடியே என் கண்களை சுழற்றி பார்த்துக் கொண்டே வந்தேன் – யாராவது பழங்குடியினர் தென்படுகிறார்களா என?  அதிகாலை நேரம் (06.00 மணி) என்பதால் வெளியே வருவார்களா இல்லையா என்பது ஒரு பெரிய கேள்விக்குறியாகவே இருந்தது. 

 

வாகனத்தினைச் செலுத்தியபடியே வழியில் ஒரு இடத்தில் கொஞ்சம் நிதானமாகச் செலுத்திய மார்ஷல் வனப்பகுதிக்குள் இருந்த ஒரு தற்காலிகக் கட்டிடத்தினைக் காண்பித்தார். அங்கே தான் பழங்குடி மக்களுக்கு மருத்துவ உதவிகளைச் செய்ய வரும் அரசாங்க மருத்துவர் தினமும் வருவார் என்றும் கூடவே அவர்களுக்கு ஹிந்தி மொழியைக் கற்றுத் தருபவரும் வந்து ஹிந்தி கற்றுத் தருவார்கள் என்பதையும் சொல்ல, கேட்டபடியே மேலே பயணித்தோம். சிறிது தொலைவு சென்றபிறகு சாலையின் ஓரங்களில் மறைந்திருந்த இரண்டு காவலர்கள்/வனத்துறையினரைக் காண்பித்தார் மார்ஷல் – பயணிகள் எவரேனும் காமிராவைப் பயன்படுத்துகிறார்களா என்பதைக் கவனிக்க நியமிக்கப்பட்ட அலுவலர்கள் என்பதையும் தெரிவித்தார்.

 

பத்து, பதினைந்து கிலோமீட்டர் தொலைவுக்கும் மேல் பயணித்திருந்தோம். ஆனாலும் எங்கள் கண்களில் இதுவரை ஒரு பழங்குடியினரும் தென்படவில்லை.  இங்கே இன்னும் ஒரு விஷயமும் சொல்லி விடுகிறேன் – இங்கே அனுமதிக்கப்படும் வாகனங்கள் – போர்ட் Bப்ளேயரிலிருந்து டிக்லிபூர் என்ற இடம் வரை செல்லும் பேருந்துகள், பொருட்களை எடுத்துச் செல்லும் லாரிகள் மற்றும் சுற்றுலா வாகனங்கள் மற்றும் அரசு வாகனங்கள் மட்டுமே – அதிலும் இரு சக்கர வாகனங்களுக்கு பொதுவாக அனுமதி இல்லை. காவல்துறை/வனத்துறை அலுவலர்கள் கூட ரோந்துப் பணிகளில் செல்லும்போது பொதுவாக இரு சக்கர வாகனங்களில் செல்வதில்லை! டுப்பாக்கி (ஓட்டுனர் மார்ஷல் இப்படித்தான் துப்பாக்கியைச் சொல்லிக் கொண்டு வந்தார்!) ஏந்திச் செல்லும் போது கூட ஜீப்பில் தான் பயணிக்கிறார்கள்.

 

சில மணித்துளிகளுக்குப் பிறகு, எதிரே ஒரு லாரி வந்தது. கொஞ்சம் தொலைவில் வந்தபோதே மார்ஷல் பார்த்து என்னிடம் சொன்னார் – அந்த வண்டிக்குள் பாருங்கள் என – சில பழங்குடி மக்களை அழைத்துச் செல்கிறார்கள் – எங்கே? – நாம் வழியில் பார்த்த வனப்பகுதியில் இருக்கும் மருத்துவ உதவி மையத்திற்கு தான். உள்ளே அமர்ந்திருந்தவர்களை தான் பார்க்க முடிந்தது. அதனால் முழுமையாக பார்க்க இயலவில்லை.  முன்பெல்லாம் குறைவான உடைகளே பயன்படுத்தியவர்கள் இப்போதெல்லாம் மற்ற மனிதர்கள் போலவே உடைகளை பயன்படுத்துகிறார்கள்.  வண்டியின் உள்ளேயும் (லாரி ஓட்டுனர் இருக்கும் பகுதியில்), பின்னேயும் சிலர் இருந்தார்கள் என்பதை லாரி எங்களைக் கடக்கும் சமயத்தில் பார்க்க முடிந்தது. இன்னும் சில கிலோமீட்டர்கள் பயணித்தபிறகு வேறு ஒரு வாகனத்தில் இன்னும் சிலர் – இப்படித் தான் பார்க்க முடிந்ததே தவிர, நாங்கள் பயணித்த பொழுதில் சாலையோரங்களில் நின்று கொண்டு இருப்பவர்களைப் பார்க்க முடியவில்லை.

 

மொத்தமாக ஆறு ஏழு ஜார்வா என அழைக்கப்படும் பழங்குடியினரையே எங்களால் பார்க்க முடிந்தது. திரும்பி வரும் போது நீலாம்பூர் ஜெட்டி பகுதியில் ஒரு பழங்குடி ஆண் அமர்ந்திருந்தார். அவர் அருகில் வனத்துறை அலுவலர் அமர்ந்திருந்தார் – அவரைத் தான் சற்றே நிதானித்துப் பார்க்க முடிந்தது. நாங்கள் சொல்லி அழைத்துச் சென்றதில், எங்கள் குழுவினருக்கு வனப் பாதையில் பயணித்தும் பயமுறுத்திய அளவுக்கு ஒருவரை கூட பார்க்க முடியவில்லையே என்பதில் ஏமாற்றம்! அதுவும் அத்தனை திட்டமிட்டு, அவர்களுக்குத் தெரியாமல் பார்க்க வேண்டும் என்றெல்லாம் பேசி, கடைசியில் சரியாக பார்க்க முடியவில்லை என்ற ஆதங்கம்! நாங்கள் நீலாம்பூர் ஜெட்டி என அழைக்கப்படும் இடத்தினை அடைந்தோம். அதற்கு மேல் எங்கள் வாகனம் பயணிக்காது! அப்படி பயணிக்க வேண்டுமெனில் அதையும் கப்பலில் ஏற்ற வேண்டும்! அரசுப் பேருந்துகளும் இன்னும் சில வாகனங்களும் கப்பலில் ஏறக் காத்திருந்தன. நாங்கள் வண்டியை அங்கேயே வைத்து விட்டு கப்பலில் செல்ல வேண்டும். கப்பல் பயணம் எப்படி, அதன் தகவல்கள் என்ன என்பதையெல்லாம் அடுத்த பகுதியில் சொல்கிறேன். 

 

நண்பர்களே! இந்த நாளின் பதிவு பற்றிய உங்கள் என்ணங்கள் என்ன என்பதை பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்களேன். நாளை வேறு ஒரு பதிவுடன் மீண்டும் ச[சி]ந்திப்போம்...

 

நட்புடன்

 

வெங்கட் நாகராஜ்

புது தில்லி